Rozdział 23 - Kłamstwa

Brązowooka patrzyła na przyjaciela z mieszanymi odczuciami. Z jednej strony była szczęśliwa że żyje, a z drugiej strony chciała go rozszarpać, co Harry chyba zobaczył.

- Co ty chcesz zrobić? - zapytała z obawą Hermiona, gdy ten ponownie wyciągnął różdżkę.

- Rzucam zaklęcie maskujące, bo chce powiedzieć ci coś ważnego - odpowiedział tylko i machnął różdżką w górę. - No to teraz możemy siadać - stwierdził i wyczarował koc.

- Wiesz , że chcę cię rozszarpać? - zapytała zła Hermiona.

- Tak, wiem, ale nim to zrobisz wysłuchaj mnie.

- No to mów - odburknęła szatynka.

- Musiałem tak postąpić, musiałem zabić w sobie cząstkę Salazara. Jesteś mądra, więc zrozumiesz o co chodzi. - Zamyślił się na chwilę. - Według mnie lepiej dla was i dla waszego bezpieczeństwa, że rzekomo nie żyję.

- Lepiej?! - Hermiona nie wytrzymała. - A dla kogo niby jest lepiej? Dla Ginny, dzieci? Dla twoich rodziców? Dla mnie i reszty? - Brązowowłosa była na skraju wybuchu. - Po co do cholery te kłamstwa, Harry?

- Jak już ci mówiłem, Hermiono, Salazar myśli że nie żyję, czyli nie ma dla niego sensu dybanie na wasze życie na razie, a ja powoli zbieram siły na walkę z nim i ponowne uwolnienie świata od czarnoksiężnika. - Kończąc zdanie uśmiechnął się z ironią.

- Harry... ale dlaczego ty mordujesz? - Tutaj Hermiona już spytała dość łagodnie.

- Hm... jest to pewnego rodzaju odwet za to, co zrobili mi wszyscy śmierciożercy oraz poplecznicy Salazara. - Potter mówiąc to patrzył przed siebie z pustką w oczach.

- Ale Harry, my jesteśmy bezpieczni tylko wtedy, gdy ty jesteś z nami. - Hermiona podeszła powoli do przyjaciela i położyła mu dłoń na ramieniu. - Wróć do domu, wszyscy cię potrzebujemy, a szczególnie Ginny i dzieci... Nawet nie wiesz jak źle jest z nią.

- Ale jak ja mam wrócić? I zepsuje to cały plan - stwierdził rozżalony Potter.

- Ale nikt nie musi wiedzieć że tam jesteś - odpowiedziała Hermiona.

- Może i to jest jakiś plan, a jak tam u reszty, u Jamesa i Remusa? – zapytał, gdy patrzył na dzieci.

- A skąd wiesz że to Syriusz? - zdziwiła się.

- Hermionko, to się czuje - odpowiedział brunet, uśmiechając się.

- Czują brak twojej obecności, nawet Syriusz marudził, gdy z nim spacerowałam, a teraz popatrz, nic nie robi tylko patrzy na ciebie - uśmiechnęła się Hermiona. - To jak, Harry, wrócisz teraz ze mną do domu?

- Tak, wrócę, ale muszę jeszcze skoczyć w jedno miejsce. Idźcie do domu, a ja tam przyjdę - odpowiedział Potter i deportował się, całując jeszcze przedtem syna w czoło.

Hermiona wchodziła właśnie do domu, gdzie czekali wszyscy. Nawet Ginny siedziała na kanapie trzymając dzieci na kolanach.

- Co takiego chciałaś nam powiedzieć? - zapytał rogacz podejrzliwie.

- Spotkałam dziś pewną osobę i myślę, że spodoba wam się jego towarzystwo – odpowiedziała, wyjmując małego Syriusza z wózka.

- Kogo? - dociekał Ron.

- Tego się dowiecie w swoim czasie, ma przybyć do nas niedługo - odpowiedziała Hermiona, nosząc marudzące dziecko.

- Daj mi go - odpowiedziała Ginny. - No daj - uśmiechnęła się do Syriusza, gdy wylądował u niej na kolanach. – Cześć, malutki, byłeś na spacerze z ciocią? – zaszczebiotała.

U wszystkich pojawił się uśmiech na twarzach. Ginny widocznie wychodziła z dołka.

W tym samym czasie...

- W co ja się pakuję. Znowu tam wrócę? Zamieszam im w głowie. - Potter bił się z myślami. - Ale w sumie z drugiej strony? Co mi szkodzi, może faktycznie bezpieczni są przy mnie, nikt nie będzie wiedział że tam jestem, tak samo nie dowiedzą się, że to ja jestem tym człowiekiem w masce, a jedyny problem który mi pozostał to Salazar. Z nim już będzie tylko z górki - mówił sam do siebie przekonując się do tego pomysłu.

- Ludzie, wracam - uśmiechnął się sam do siebie.

Deportował się pod dom w dolinie Godryka. Jak on tu dawno nie był... Wziął głęboki wdech i zadzwonił do drzwi.

- Ja otworzę - usłyszał głos Ginny, a na sam ten głos zrobiło mu się ciepło na sercu. – Na Merlina - wydukała tylko rudowłosa, gdy otworzyła drzwi.

Stali i patrzyli na siebie.

- Mój Boże, Harry! - wykrzyczała Ginny i uwiesiła mu się na szyi.

- Ginny, co się dzieje - do korytarza wpadł zdyszany james - Matko jedyna, to ty?

- Tak, tato, to ja - powiedział chłopak, patrząc ojcu prosto w oczy.

- Synu - wyszeptał Potter i uwiesił mu się na szyi.

Wprowadził go do salonu, gdzie siedzieli wszyscy. Lily, gdy zobaczyła kto wszedł, upuściła wszystkie talerze które miała w rękach.

- Harry, synku - wyszeptała i zalała się łzami.

Po przywitaniu i obcałowywaniu Harry’ego, ten udał się z Ginny uśpić synów do sypialni.

- Jak dobrze że jesteś - wyszeptała Ginny, przytulając się do męża. - Nie chciałabym cię ponownie stracić.

- Nie stracisz, już zawszę będę przy tobie - obiecał jej. – Ej, ej, panno Potter. - Na to stwierdzenie Ginny zaśmiała się i rozpromieniły jej się oczy. - Proszę zostawić me guziki, na dole czekają na nas osoby starsze, którym muszę dużo powiedzieć. Do tej rozmowy wrócimy wieczoremm gdy wszyscy nas opuszczą - dodał szeptem, na co dziewczyna zaśmiała się.
Zeszli do salonu trzymając się za ręce.

- Muszę chyba wam coś wyjaśnić - stwierdził Potter, a oni pokiwali mu głową. - Otóż żeby pozbyć się cząstki Salazara ze swojego ciała, musiałem wystrzelić w siebie Avadą. - Rozszerzyli oczy na to, co im mówił. - Byłem pewny, że tego nie przeżyje, jednak okazało się inaczej, los ponownie pozwolił mi wrócić.

- Ale teraz już nigdzie się nie wybierasz - zapytała szybko Ginny prosto z mostu, siedząc u niego wygodnie na kolanach.

- Nie, ale nie mogę też wychodzić, bo wszyscy myślą że nie żyję i tak niech zostanie do czasu ostatecznej walki, rozumiecie?

- Czyli będziesz cały czas tu w domu siedział? - zapytała Lily.

- Tak, na to wychodzi - odpowiedział z przekąsem.

- Mi i dzieciakom pasuje - uradowała się Ginny, na co wszyscy zaśmiali się.

- A Harry, wiesz coś o tym człowieku w masce? Jest tak samo dobry jak ty - zaciekawił się Ron.

- Tak, znam go, on zawsze będzie po naszej stronie – odpowiedział, patrząc znacząco na Hermionę i kiwając lekko głową, by nic nie mówiła.

- Ale skąd ta pewność? - Do rozmowy włączył się łapa.

- Hmm, sam go uczyłem.

- A mnie to nie chciałeś nauczyć - oburzyła się Ginny.

- Nadrobimy, nadrobimy, wszystkim wam pomogę jeśli chcecie.

- Jasne że chcemy, będę najlepszym aurorem w kraju - uradował się Ron.

Wreszcie wszyscy porozchodzili się do domów. W kuchni została tylko Ginny, która przygotowywała kolacje.

- Harry, możesz tu na chwilkę przyjść? - zawołała go.

- Co się stało? - Potter przyszedł do kuchni.

- A nic, tak chciałam. żebyś ze mną posiedział.

- No wiesz? Tak marnować mój cenny czas? - Chłopak zapytał oburzony, po czym zaśmiał się, gdy zobaczył zarumieniony wyraz twarzy Ginny. – Jasne, że z tobą posiedzę, bo i tak miałem już schodzić, bo małolaty już śpią.

- A co dobrego na kolacje?

- Zrobiłam naleśniki z czekoladą, te, które lubisz. - Ginny uśmiechnęła się do Pottera. - Ale ty jutro robisz śniadanie - zastrzegła.

- No chyba sobie kpisz - zaśmiał się. – Mmm... pysznie wyglądają - samym wyglądem mógł się rozkoszować. Głupie naleśniki, a tyle radości dają – pomyślał.

Po skończonej kolacji udali się do salonu, by w spokoju posiedzieć razem. Nagle do ich uszu dobiegł płacz dziecka.

- Harry, to Jim, on zawsze budzi się pierwszy, możesz? - zapytała Ginny, robiąc maślane oczka.

- No dobrze, ale w środku nocy idziesz ty - zaśmiał się chłopak i wystawił język w stronę ukochanej, po czym uchylił się przed lecącym kapciem w jej stronę.

- Boże, czy te dzieci muszą budzić się razem? Co jeden zasnął, to drugi się budził i tak w kółko. To się w głowie nie mieści. - Potter opadł na kanapę obok Ginny. - Weź się posuń - popchnął lekko rudowłosą na drugi bok, gdyż sam chciał się położyć.

- Ej, Potter, nie pozwalaj sobie. - Ginny udała, że się obraża. Brunet bardzo szybko wykorzystał ten moment.

- Czy pani pamięta jak się umawialiśmy? Że skończymy naszą rozmowę gdy wszyscy pójdą już do siebie, a dzieci będą spały – przypomniał jej zielonooki, powoli zbliżając się do Ginny.

Wiedzieli, że reszta „rozmowy” odbędzie się na górze...

Mike