Rozdział 16 - Ból

            Zielona błyskawica mknęła w stron Ginny. Nikt nawet nie zdążył zareagować oprócz jednej osoby. Artur rzucił się w stronę swej jedynej córki i zasłonił mordercze zaklęcie własnym ciałem. W tamtej chwili przeszła mu myśl, że zrobi wszystko, aby jego kolejne dziecko nie zostało zabite.

            Martwe ciało upadło na podłogę. I to był początek. Zaklęcia zaczęły śmigać po ruinach kuchni. Byli śmierciożercy, a także nowi zwolennicy Salazara. Wszyscy walczyli o to, co mieli najważniejsze – o życie. Harry walczył za trzech. Nie mógł dopuścić do siebie myśli o tym, kto przez chwilą zginął. Ojciec Ginny... jego drugi ojciec. Nie... nie myśl o tym, Harry. Musisz walczyć. Dla narzeczonej, dzieci, rodziny...

            Więc walczył i chronił innych, by nie zostali zabici lub zranieni. Zielone kolory często mieszały się z czerwonymi i wielokolorowymi na tle słońca. Nikt nie myślał już o sprawach doczesnych. Liczyła się tylko wola przeżycia.

            Ginny... musiała się uratować, prawda? – myślał Harry. Bał się, czy nie przypadkiem ona, Molly, Lily i Tonks z Mike’m, a także Fleur z Victorią i Hermiona nie uciekły, a zwolennicy Salazara ich... NIE! – wrzasnął sobie w myślach. Walka... musiał wyjść z tego cało.

            Jednak gdy zobaczył Salazara, gniew sięgnął zenitu. A najgorsze było to, że miał przy sobie Ginny. Harry zbladł gwałtownie i zaczął iść w stronę Slytherina. Trwało to dłużej, gdyż musiał bronić siebie, a zarazem najbliższych.

- Witaj, Harry – uśmiechnął się z ironią Salazar. – Oj, przepraszam! Czyż nie przeszkodziłem w miłym, rodzinnym spotkaniu?

- Zamknij się, bo naprawdę, niech mnie Merlin chroni, zabiję cię! Ale przedtem może zrefunduje ci jakieś tortury! – wrzasnął chłopak, mocno zaciskając rękę na różdżce. Spojrzał na swoją ukochaną, a niewidzialna ręka ścisnęła jego serce. Przecież nie mógł jej stracić...

- Zostaw ją – warknął. – Masz wystarczająco jaj, by nie mieszać w walkę kobiet? – zakpił Potter. Wydawał się wyglądać na pewnego siebie, lecz w środku bardzo się bał. Nie chciał, by ktoś jeszcze zginął. Przez niego. – No co? Możesz coś odpowiedzieć czy co?

            Salazar z całej siły odepchnął szlochającą Ginny, a ta padła na ziemię. Harry już chciał zrobić krok w jej stronę, lecz Slytherin powiedział:

- Przecież mamy walczyć, zapomniałeś? – zaśmiał się i rzucił na Pottera pierwszą lepszą klątwę.

 - Nie stać cię na więcej? – warknął Wybraniec, uchylając się od klątwy i rzucając w stronę wroga dużo gorszą.

- Owszem, stać, ale wolę na razie, abyśmy walczyli na twoim poziomie – odparł, z łatwością odbijając zaklęcie. – Dużo niższym – dodał, a w Potterze zebrała złość.

            Doskonale wiedział, że nie powinien rozmawiać w trakcie walki i że Salazar specjalnie go rozpraszał. Wiele razy taka sytuacja zdarzała się, gdy Slytherin uczył Harry’ego. Jednak ten pierwszy miał przewagę nad młodym mężczyzną, gdyż wiedział o jego czułych punktach.

- Crucio! Expelliarmus! – krzyknął przodek Voldemorta, celując w stronę chłopaka i natychmiast rzucił zaklęcie uśmiercające w stronę Ginny.

            Harry nawet nie miał jak obronić narzeczoną. Salazar zaskoczył go Avadą, był więc rozkojarzony, a rozbrajacz dosięgnął i jego, więc nie miał już różdżki, by się bronić. Jednak zaklęcie uśmiercające dosięgło Ginny.

- NIE!!! – wrzasnął Potter, wszyscy na polu walki zamilkli i spojrzeli w ich stronę.

            Jednak Avada z niewiadomych przyczyn odbiła się od dziewczyny i pomknęła w Salazara. Ale zaklęcie nie zdążyło zabić mężczyznę, bo ten zniknął.

- Ginny! – krzyknął Harry i podbiegł do niej.

- Harry? – szepnęła, nie do końca świadoma co się przed chwilą wydarzyło. – Co się... – Syknęła, gdy próbowała wstać i złapała się za rękę. Potter podwinął rękaw, a na skórze dziewczyny widniała zaczerwieniona podłużna blizna.

- Ja pierdzielę – wymknęło się Harry’emu. – No to druga Wybrana się znalazła.

Osiem miesięcy później...

- Potter! Mam ci okulary kupić, czy co?! – wrzasnęła młoda Weasley z całej siły, wychylają się poza trybuny.

- Ginny! – zbeształa ją Hermiona. – Uważaj, bo spadniesz!

- Oj tam – mruknęła. – Nic by się nie stało.

            Była Granger westchnęła, gdy rudowłosa znowu zaczęła krzyczeć na przyszłego męża, gdy ten latał na olbrzymim stadionie.

- Ginny, na Merlina, uważaj na siebie! Niedługo będziesz rodzic! – zmartwiła się Hermiona, a Ginny warknęła na nią, ale usiadła, gdyż już nie mogła stać. W zasadzie nie powinna przychodzić na mecz Quidditcha w takim stanie. Przecież była prawie w dziewiątym miesiącu ciąży a trzeba było dodać, że miała trojaczki. Taki wielki ciężar potrafił być ogromnym kłopotem. Nie mogła długo stać, gdyż nogi i plecy zaczynały ją bolec. Czasami miała dość ciąży.

- Mogłeś zrobić mi jednego dzieciaka, a nie trzy zarazem – mówiła do narzeczonego, a ten zamiast przepraszać ją i błagać o wybaczenie, śmiał się w najlepsze.

            Nie dość że wszystko ją bolało, chodziła jak żółw, to i była koszmarnie wielka.

- Hermiona... do domu – jęknęła, a szatynka zaśmiała się. – Z czego rechoczesz?

- Bo chwilę temu chciałaś iść na mecz, a ja ci mówiłam, że nie dasz rady. I co? Nie dałaś – powiedziała i usiadła obok przyjaciółki.

- Ty też niedługo będziesz w takiej sytuacji jak ja – burknęła rudowłosa.

- Z pewnością nie będę miała trojaczków – odparła Hermiona. – Poza tym nie jestem w ciąży i jeszcze nie zamierzam. Wolę zakończyć studia. A poza tym czasy są nieodpowiednie.

            Ginny nie odpowiedziała. Przypomniała sobie chwilę sprzed ośmiu miesięcy. Pogrzeb taty... wielokrotne wizyty w szpitalu. Żałoba, smutek, żal, łzy... Jednak postanowiła nie zatapiać się w rozpaczy i żyć dalej. Wiedziała, że tata z pewnością by tego chciał.

            Od ataku na Norę Salazar nie pojawił się już nigdzie. Jedynie jego słudzy od czasu do czasu atakowali mugolskie wioski. Zawsze były ofiary, a ataków nie można było się spodziewać. Przecież nie mieli szpiega... I doskonale wiedzieli, że nie będą ich mieli.

- Odstaw mnie do domu, proszę – nalegała Ginny. – Źle się czuję.

- Może pojedziemy do Munga? – zaniepokoiła się Hermiona.

- Porąbało cię? Mam ochotę na arbuza...

- Z dżemem? – zaśmiała się szatynka.

- Nie. Tym razem z kiszonymi ogórkami.

            Hermiona skrzywiła się i wzięła Ginny pod rękę. Z małymi kłopotami udało im się znaleźć w Dolinie Godryka.

- Moje nogi – jęknęła ciężarna, siadając na kanapie. – To wszystko wina tego dziada... – szepnęła i zasnęła.

            Żona Rona już kompletnie nie wiedziała, że Ginny mówiła tak o Salazarze, czy o swoim narzeczonym.

Kilka godzin później...

- Wróciłem! – zawołał Harry, zamykając drzwi wyjściowe.

- Ciszej – szepnęła Hermiona, podchodząc do niego.

- Nasza mała ciężaróweczka śpi? – zaśmiał się Potter pod nosem, za co dostał po głowie ścierką.

- Masz szczęście, że cię nie usłyszy. Chodź do kuchni, bo zrobiłam obiad – oświadczyła Hermiona i przenieśli się do pomieszczenia.

- Nie przypadkiem powinnaś być u mężusia? – zagadnął Harry, siadając przy bladzie. – Czy Ron nie jest zazdrosny?

            Hermiona zaśmiała się.

- Jasne że jest. Nawet raz się zapytał, czy nie przypadkiem zdradzam go nie z tobą, a z Ginny, bo przecież ty nie możesz wziąć urlopu, by być przy żonie – W ostatnich słowach można było wyczuć sarkazm.

- Narzeczonej – poprawił chłopak.

- Harry! – Usłyszeli krzyk dobiegający z salonu. Jak oparzeni pobiegli do pomieszczenia. – Chyba się zaczyna – szepnęła z bólem wypisanym na twarzy. Dwójka była zszokowana. – No ruszcie się! – wrzasnęła, na co Hermiona obudziła się z „transu” i zaczęła Ginny podnosić z kanapy. Jednak Potter z rozdziawioną gębą nadal stał tam, gdzie stał.

            A potem ciemność.

- TY IDIOTO!!! Obudź się! – usłyszał głos jakby pod wodą i uchylił powieki. Hermiona wisiała nad nim. – No w końcu! A teraz się ruszaj, bo Ginny ważniejsza!

            Czyli zemdlał? Podniósł się z podłogi, pomógł Hermionie, która podnosiła jego narzeczoną z kanapy i teleportowali się do szpitala. Dla Harry’ego działo się to bardzo szybko. Uzdrowiciele wzięli rudowłosą na salę, a jego nie chcieli wpuścić. Zaczął chodzić po korytarzu. Był spanikowany.

- Panie Potter? – Na dźwięk pielęgniarki podskoczył, przez co ta powstrzymała śmiech.

- Tak? Coś się stało? Już po wszystkim? Co..?

- Panie Potter, proszę się uspokoić – przerwała mu. – Pani Weasley chce... a raczej ma coś do pana do powiedzenia – stwierdziła, lekko się krzywiąc. – Proszę za mną.

- Hermiona, zawiadom innych że już się zaczęło – powiedział Harry do dziewczyny, a ta westchnęła.

- Zrobiłam to dziesięć minut temu. Zaraz przyjdą. – Jednak Harry już nie usłyszał końcówki, bo poszedł za pielęgniarką.

- Gdzie ta szumowina, co? Gdzie się pytam! – usłyszał z sali, do której zmierzali. Wybraniec zatrzymał się.

- T-to G-ginny? – zapytał łamiącym się głosem. Oczy miał wielkości spodków.

- Proszę wejść do środka – poradziła pielęgniarka i otworzyła drzwi. Z zaciśniętymi z nerwów rękoma wszedł do sali i podszedł do swojej narzeczonej, która wrzasnęła i oddychała szybko.

- Ty pierdolony dupku! – wrzasnęła, a Harry cofnął się o metr od niej. – Ty mendo społeczna! Ku*wa jego mać! Nawet nie wiesz jak to boli! – krzyczała, a w oczach uzdrowicielki i pielęgniarki błyskały iskierki rozbawienia. – To ty mi to zrobiłeś, rozumiesz?! Skrzywdziłeś mnie! Następnym razem to ty będziesz rodzic i się męczyć!

- Chcesz następnego razu? – zapytał Harry, ale natychmiast tego pożałował.

- Ty pierdolony h*ju! Zabiję cię, rozumiesz? Zrobię to wcześniej niż ten popierdolony Slytherin! Ale wcześniej jeszcze raz cię zabiję!

            A potem dała wielki pokaz podwórkowej łaciny, że Harry’emu głos odebrało.

- Jasne – burknął pod nosem. – To zrobisz to po porodzie, okay? – Jednak nie wyszedł z sali. Chciał z nią być w takiej chwili i modlił się w duchu, by nie zemdlał. Nie był zły na Ginny, chociaż... no, może trochę. Sam próbował siebie przekonać, że dziewczyna powiedziała ostatnie zdania pod wpływem bólu i emocji... Przecież tak na serio to by tego nie powiedziała.

            Ujął rękę Ginny w swoje dłonie.

- Głęboko oddychaj... – polecił.

- Ty ślepy jesteś?! Właśnie ciągle to robię! – wrzasnęła.

            Harry spojrzał na uzdrowicielkę, lecz to był błąd. Na rękawiczkach miała... krew. I wynik tego starcia był jeden. Potter zemdlał, na co pielęgniarki zaśmiały się.

- Voldemorta zabił, a tego wytrzymać nie mógł – stwierdziła Ginny ozięble, lecz nie mogła powstrzymać lekkiego uśmieszku.

            Obudził go ból głowy. Nie, stop. Obudziło go szturchanie w ramię. Uchylił ciężkie powieki i skrzywił się z bólu.

- Aleś wyrżnął w podłogę – Usłyszał głos kogoś, kogo w tej chwili nie chciał słyszeć. Czy on musi być wszędzie?!

- Syriusz. Błagam cię, mów ciszej – szepnął. Czuł się, jakby miał kaca. – Nie powinieneś być w szkole? Maj jest, uczniowie się uczą – wytknął mu.

- Już po lekcjach, a... Ginny nadal rodzi – stwierdził wesołym tonem.

- To po co mnie budziłeś? – Harry niemalże jęknął. Że ten stary gbur musi się wtrącać wszystko...

- I tak się już miałeś budzić. Ja tylko przyśpieszyłem ten proces – zaśmiał się Łapa, na co Potter skrzywił się z bólu. – Nie martw się. James też zemdlał jak ciebie zobaczył. Remus widząc Mike’a też – rechotał, a chłopak był coraz bardziej wkurzony.

- Zobaczysz, że ty też będziesz niedługo. Ostatnio wspominałeś, że kręcisz tak na poważnie z Emily... – Wybraniec nie mógł nie podroczyć się z chrzestnym.

- Że JA tak mówiłem? – zapytał Syriusz, jego oczy były wielkości spodków od talerza.

- No ostatnio, jak uchlałeś się Ognistą... – wyjaśnił i zarechotał.

            Nagle do małego pokoiku wbiegł zdyszany Remus.

- Atakują... wioskę... mugoli – oświadczył zdyszany.

            Z twarzy dwójki zniknął uśmiech, a Harry zapomniał o bólu głowy. Wstał i wziął różdżkę z szafki nocnej.

- A co z Ginny? – zapytał Syriusza.

- Pielęgniarka mówiła, że poród będzie trwał nawet cały dzień, więc zdążysz – powiedział animag. Nikt nie miał pojęcia, jak bardzo się mylił z tym ostatnim.

- Dobra, koniec tych pogaduszek – powiedział Remus, wyjmując zza pazuchy czarną figurkę słonia. – Świstoklik przeniesie nas na pole walki. Raz, dwa, trzy... – Dotknęli przedmiotu i znaleźli się blisko wioski. Schowali się za drewniany dom, by nie zauważyli ich śmierciożercy.

- Na mój znak – szepnął Remus do dwójki. – Teraz!

            I wciągnęli się w wir walki.

Kilkanaście chwil później...

...Ginny trzymała w objęciach czerwonego od krwi chłopczyka.

- James Artur Potter – szepnęła, uśmiechając się słodko do malca.

            Nagle poczuła mocne ukłucie w sercu. Zamiast radości czuła ból, nie cielesny, ale psychiczny...

            Nawet nie miała pojęcia, że w tej samej chwili Harry pada na trawę, a zielone oczy zastygły w szoku i bólu. Po chwili szmaragdowa trawa zaczęła zmieniać kolor na rubinowy...

Kocham tyranować czytelników :P

Niezrównoważona